"อ้วกก!!"
"....." อนาคินทร์ยืนมองมะปรางที่กำลังโก่งตัวอาเจียนอยู่ในห้องน้ำ เขาเริ่มไม่สบอารมณ์เพราะอาการของเธอไม่ดีขึ้นเลย แต่เธอก็ดื้อมากไม่ยอมไปหาหมอกับเขาที่โรงพยาบาลสักที
"อึก..."
"เมื่อไหร่จะฟังกัน"
"อะไรของคุณ มายืนหน้าตึงทำไมตรงนี้คะ"
"ไหนบอกดีขึ้นแล้ว?"
"ก็มันเหมือนจะดีขึ้น.." เธอตอบเสียงแผ่ว
"นี่น่ะหรอที่เรียกว่าดีขึ้นของเธอ"
"คุณจะโมโหทำไมเนี่ย"
"ฉันโมโหเพราะเธอดื้อไง ถ้าเป็นอะไรหนักขึ้นมาจะทำยังไง?"
"ปรางไม่เป็นอะไรหรอก" เธอบอก เพราะตอนนี้รู้แน่ชัดแล้วว่าไอ้อาการที่เป็นอยู่มันคืออาการอะไร แต่มันก็ไม่แปลกที่เขาจะมีอาการแบบนี้ เพราะเขายังไม่รู้ว่าเธอก็แค่แพ้ท้อง
"ไปแต่งตัว ฉันจะพาเธอไปหาหมอเดี๋ยวนี้แหละ"
"อื้อ..ไม่เอา ปรางไม่ไป"
"ฉันเคยยอมเธอครั้งหนึ่งแล้ว ตอนนั้นฉันบอกว่าถ้าไม่เป็นอะไรหนักฉันจะไม่พาเธอไป แต่นี่เธอไม่ดีขึ้นเลย"
"ปะ ปรางไม่ได้เป็นอะไรมากจริ
