ตอนที่ : 05 เจ้าของ
1236 คำ
#เวลาผ่านไป
โรงพยาบาลxxx
"ที่จริงคุณคิมไม่ต้องแวะมารับปรางก็ได้นะคะ เพราะยังไงปรางก็ต้องแวะซื้อของก่อนอยู่แล้ว" เธอพูดกับคนข้างๆ เพราะมาโรงพยาบาลทีไร มันจะต้องมีเหตุการณ์ที่เขาแวะมาหาเธอที่นี่ทุกครั้งเลย
"ทำไม ? กลัวฉันมาเจอเธออยู่กับผู้ชายหรือไง"
"เปล่าค่ะ แค่เห็นว่ามันไม่มีเหตุจำเป็น"
"แล้วแบบไหนล่ะมันถึงจำเป็น"
"ก็...ไม่รู้สิคะ"
"นั่งไปเงียบๆ ฉันมารับก็ดีเท่าไหร่แล้ว จะได้ไม่ต้องเสียเงินค่ารถกลับเอง"
"ก็ได้ค่ะ"
มะปรางนั่งรถมากับเขาจนกระทั่งออกมาจากโรงพยาบาลไกลพอสมควรแล้ว
"พี่คะ ช่วยแวะร้านอาหารBBให้ปรางหน่อยนะคะ"
"เธอจะเข้าไปทำอะไร" เขารู้ว่ามันเป็นร้านอาหารที่เธอเคยทำงานประจำอยู่
"พอดีว่าต้องเข้าไปเอาเอกสารค่ะ ปรางลืมเอาไว้ที่นี่"
"อ่อ.."
"ถ้าคุณคิมจะกลับเลยก็ได้นะคะ แถวนี้หาแท็กซี่ง่ายอยู่ เดี๋ยวปรางนั่งแท็กซี่กลับค่ะ"
"พูดเหมือนรวย มีเงินหรือไง"
" ?? " เธอถึงกับงง แค่นั่งแท็กซี่กลับเนี่ยนะรวย นั่งแท็กซี่จากโรงพยาบาลกลับถึงเพ้นท์เฮ้าส์ของเขา ก็สองร้อยกว่าบาทเอง ไม่ได้แพงขนาดนั้นไหม
"รีบไปเอาแล้วก็รีบกลับออกมา ฉันขี้เกียจรอนาน"
"ค่ะ"
เธอรีบตอบรับก่อนจะลงจากรถ เพราะคนขับรถจอดที่หน้าร้านอาหารพอดี
#ด้านในร้านอาหาร
"พี่แก้วคะ ปรางมาเอาเอกสารที่ลืมไว้ค่ะ" เธอบอกกับผู้จัดการร้าน เพราะได้คุยไลน์กันเอาไว้ก่อนหน้านี้แล้ว ว่าเธอจะกลับเข้ามาเอาเอกสารที่ลืมเอาไว้
"อ๋อ อยู่ในห้องทำงานด้านโน้นเลย พี่ไม่ได้เอาออกมา กลัวว่ามันจะเปียกน้ำ"
"อ๋อ ขอบคุณค่ะ ปรางเข้าไปเอาได้เลยใช่ไหมคะ"
"จ้ะ วางอยู่บนโต๊ะทำงานของพี่แหละ"
"ค่ะๆ" มะปรางรีบเดินเข้าไปในห้องที่เป็นกระจกสีดำ ซึ่งมันไม่ใหญ่มาก เป็นห้องทำงานของผู้จัดการและเจ้าของที่นี่
"อยู่นี่ไงเจอแล้ว" เธอพึมพำกับตัวเองเมื่อเจอเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะของผู้จัดการ
แต่ยังไม่ทันที่จะได้กลับออกไป
หมัับ ~
"นึกว่าใครมา มะปรางนี่เอง"
"เอ่อ สวัสดีค่ะ"
"ใจร้ายนะเราเนี่ย ลาออกไปไม่บอกกันสักคำ"
"ขอโทษด้วยค่ะ แต่ปรางคิดว่าคุยกับผู้จัดการแค่นี้ก็น่าจะพอแล้ว"
"เรื่องนั้นน่ะคุยกับผู้จัดการก็ถูกแล้ว แต่ควรจะมาบอกฉันสักหน่อยไหม ปรางก็รู้ว่าฉันคิดยังไง"
"ขะ ขอตัวก่อนนะคะ ปรางต้องรีบไป มีธุระต่อ"
"เดี๋ยวก่อนซี้ จะรีบไปไหนล่ะ อยู่คุยกันก่อนก็ได้ แป๊บเดียวเอง"
ประตูถูกขวางเอาไว้โดยเจ้าของร้าน เขาเดินเข้ามาหาเธอด้วยท่าทางที่บ่งบอกว่ากำลังคุกคาม ในใจของมะปรางคิดอยู่อย่างเดียวว่าต้องหลุดออกไปจากที่นี่ให้ได้
เธอรู้อยู่แล้ว ว่าเจ้าของร้านกำลังชอบเธอ บางครั้งก็เหมือนจะชอบลวนลามเธออยู่ด้วย แต่เธอไม่ได้ชอบ เพราะต่อให้เขาจะเพอร์เฟคมากกว่านี้ เธอก็ไม่ได้ชอบผู้ชายประเภทนี้
เขามีภรรยาแล้ว ! แต่สิ่งที่เขาทำคือการพยายามที่จะให้เธอไปเป็นเมียน้อย
"ไหนๆ ก็ไม่ได้เป็นพนักงานที่นี่แล้ว สนใจอยู่กินกับเสี่ยไหม เสี่ยจะเลี้ยงดูเป็นอย่างดีเลย เรื่องเงินไม่ให้ขาด อยากได้อะไรขอแค่บอก แต่เสี่ยขอแค่อย่างเดียว...เรื่องบนเตียง" พูดพร้อมกับไล่สายตามองเรือนร่างของเธอ
"ขอโทษนะคะ ปรางไม่ได้ชอบคุณ"
"หื้ม ไม่ต้องรีบชอบก็ได้ เสี่ยแค่ยื่นข้อเสนอ ลองคิดดูดีๆ สิ ได้อยู่กับเสี่ยน่ะ จะมีกินมีใช้สบายไปทั้งชาติเลยนะ"
"ไม่ค่ะ" ยังคงปฏิเสธเสียงแข็ง
"เสี่ยอุตส่าห์บอกดีๆ แล้วนะ อย่าให้เสี่ยต้องใช้กำลังเลย ถ้ายอมดีๆ เสี่ยจะทะนุถนอม ไม่ทำรุนแรงเลยสัญญา แต่ถ้ายังดื้อรั้น ก็คงต้องใช้ไม้แข็งกันบ้าง แบบว่า...ยัดเยียดให้ต้องยอมรับว่าเป็นผัว"
"ทุเรศ ! พูดมาได้ยังไง ตัวเองก็มีเมียอยู่แล้ว ไม่สงสารลูกสงสารเมียบ้างหรือไง ถ้าเป็นคนดีไม่ได้ ก็เป็นพ่อเป็นผัวที่ดีหน่อยเถอะค่ะ"
"ปากจัดแบบนี้ สงสัยต้องจัดหนักๆ ซะแล้วสิ"
หมับ !
"กรี๊ด !!"
มะปรางพยายามขัดขืน แต่ต่อให้เธอจะใช้แรงมากแค่ไหน สุดท้ายแล้วก็สู้แรงผู้ชายที่ตัวโตกว่าไม่ได้อยู่ดี เขากอดเธอเอาไว้แน่น และพยายามที่จะใช้มือจับสัดส่วนในร่างกายของเธอ และพยายามที่จะสูดดมซอกคอ หรือหอมแก้มเธอ หรือทำมากกว่านั้น แต่เธอก็ยังขัดขืนอย่างหนัก
ปึก !!
"เฮ้ย !!" ประตูถูกเปิดอย่างแรง คล้ายกับถูกพังเข้ามาเลย
"มึงเป็นใครวะ !? "
"ฮึก !"
ปั่ก !
ฝ่าเท้าอรหันต์ถีบตรงกลางอกของเสี่ยร่างท้วมอย่างแรงจนเขาหงายหลังลงไปกับพื้น ก่อนที่มะปรางจะถูกดึงแขนไปอยู่ข้างกายของเขา
"จำใส่หัวกะโหลกมึงไว้ นี่คนของกู กูเป็นเจ้าของ กูมีสิทธิ์แต่ต้องเธอได้แค่คนเดียว ส่วนมึง..."
"คะ คุณคิม กลับกันเถอะค่ะ คนมองหมดแล้ว"
"ส่วนมึง ! ทักคราวหน้ากูยังเห็นมึงมารุ่มร่ามกับคนของกู มันจะไม่ใช่แค่ถีบแน่ ลูกตะกั่วจะฝังหัวมึง !"
มะปรางถูกพาเดินออกไปจากห้องนั้น เธอกลัวจนขาสั่นไปหมดเลย แต่ก็รีบวิ่งตามเขาไป แต่ก็เขินอายอยู่ไม่น้อยเพราะตอนที่เขาถีบประตูเข้ามาคนพากันมองเต็มเลยทั้งพนักงานของร้านและลูกค้าที่อยู่ในร้าน
"ฮึก !"
"เธอจะร้องไห้ทำไม มันทำอะไรเธอหรือไง"
"ยะ ยังค่ะ ปรางก็แค่กลัว"
"ให้ฉันกลับไปตัดมือมันดีไหม?"
"อยะ อย่าทำเลยค่ะ แค่นั้นเขาก็คงหลาบจำแล้ว"
"ไปขึ้นรถจะได้กลับ"
"ค่ะ"
มะปรางขึ้นไปนั่งบนรถทั้งที่ตัวเองยังคงสั่นอยู่ กลัวช็อตแรกคือตอนที่เสี่ยมันกำลังลวนลามเธอ ช็อตที่สองคือตอนที่มาเฟียหนุ่มพังประตูเข้ามาและพูดด้วยความน่ากลัว ถึงจะรู้จักเขาได้ไหมเท่าไร แต่ตอนเขาโมโหมันดูน่ากลัวมาก ตรงสันกรามของเขามันมีเส้นเลือดขึ้นเต็มไปหมดเลย
"คุณคิมรู้ได้ยังไงคะ ว่าปราง.."
"ฉันไม่รู้ แค่เห็นเธอไปนานก็เลยจะไปตาม"
"ขอโทษนะคะ ปรางเองก็ไม่คิดเหมือนกันว่าจะเป็นแบบนี้"
"ไม่ต้องพูด กลับไปค่อยคุยกัน ฉันเล่นงานเธอแน่"
"ค-คะ ? เล่นงานอะไร ปรางไม่ได้ทำผิดนะคะ"
"ฉันจะลงโทษเธอ"
"....." มันพูดไม่ออก เพราะเธอยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลย แต่เขากลับบอกว่าจะลงโทษ แบบนี้มันไม่เกินไปหน่อยเหรอ ลงโทษแบบไหนกัน
#สักพักต่อมา
ปึก !!
เงินแบงค์พันถูกวางลงตรงหน้าของคนขับรถ
"ไปซื้อถุงยางมา ขนาด 58 ซื้อมาให้หมดนี่แหละ มีเท่าไหร่เอามาให้หมด แล้วรีบเอามาให้ฉัน"
"ครับนาย"
" !!! "
"ส่วนเธอตามฉันมานี่ !"
"คะ คุณคิม !?"
- ผู้เขียน
