บทส่งท้าย
หลังจากปรับความเข้าใจกันดีแล้วทั้งสองคนก็เริ่มปรับตัวเข้าหากันมากขึ้น โดยเฉพาะการใช้ชีวิตเป็นคู่รักจริงๆ สิ่งแรกที่เห็นได้ชัดถึงการเปลี่ยนแปลงไปคือการออดอ้อนของฟูมิโกะที่ดูเหมือนจะแสดงออกต่อเขามากยิ่งขึ้น ซึ่งเขาเองก็มองดูด้วยความเอ็นดู แถมยังรู้สึกดีเสียด้วยซ้ำที่เธอเริ่มแสดงตัวตนด้านใหม่ๆ ออกมาให้รู้จักกันและกันมากยิ่งขึ้น
“คุณหนูครับมีคนมาหาครับ”
“ใครเหรอ?” ฟูมิโกะที่กำลังให้อาหารปลาคาร์ปอยู่กับธามที่บ่อน้ำภายในเรียวกังหันไปถามลูกน้องที่เดินเข้ามาบอกข่าวด้วยสีหน้าสงสัย
“ชื่อยูสึเกะครับบอกว่าเป็นเพื่อนของคุณหนู”
“ยูสึเกะ?” คนตัวเล็กพึมพำด้วยน้ำเสียงกระอักกระอ่วน เธอรู้ดีว่าธามมีนิสัยขี้หึงมากแค่ไหน ครั้งก่อนที่บังเอิญเจอกันเขาก็งอนแก้มป่องออกจากร้านไปไม่บอกไม่กล่าว
“ไอ้หน้าจืดนั่นเหรอ”
“อือ มาหาน่ะ”
“มาหาถึงบ้านเลย?”
“อือ”
“แล้วจะออกไปเจอไหม” ธามเอ่ยถามเสียงเรียบไม่ได
