“อุ๊ย! ปล่อยค่ะ” นิรดาผลักไสเมื่อเขาสวมกอดไม่ทันให้ตั้งตัว มือใหญ่หันไปล็อกห้องแน่นหนา
“เมียใจร้าย” อภินันท์พ้อเสียงเศร้า
“ปล่อยนะคะ น้องหนูจะไปทำอาหารเช้า”
นิรดาบอกเขาเสียงแข็ง
“ดูสิยุงกัดพี่แดงไปหมดแล้ว” อภินันท์ยกแขนกำยำที่มีรอยจ้ำแดงให้เธอดูว่าเขาต้องนอนตากยุงทั้งคืน นิรดามองอย่างสงสารไปเหมือนกัน แต่พยายามใจแข็งเอาไว้ เพื่อจะเดินออกไปจากห้อง แต่ชายหนุ่มรั้งร่างบอบบางเอาไว้
“อะไรอีกคะ” นิรดาถามเขา ทำท่ารำคาญนิดๆ
“เห็นแบบนี้แล้ว ยังจะใจร้ายกับพี่อีกเหรอ ไม่คิดจะทายาให้พี่บ้างเลยหรือไง ไม่รู้พี่จะเป็นไข้เลือดออกหรือเปล่านี่”
อภินันท์ทำตาปรอยได้อย่างน่าสงสารนักในความคิดของเธอ คิดๆ แล้วก็ขำที่เมื่อก่อนเขาเอาแต่ขู่เธอเอาๆ
เธอกำลังสงสารเขาอีกแล้ว นิรดาบอกตัวเองแล้วต้องถอนใจ เธอรักเขานั่นเอง มือเรียวลากมือใหญ่เดินไปนั่งบนเตียงกว้าง นิรดาเดินหายไปสักครู่เพื่อไปหายามาทาให้เขา อภินันท์แ
