“อ้าว... พี่น้อยอนุญาตให้รำเพยเข้ามาเองนี่คะ จะมาไล่กันอย่างนี้ได้ยังไง เห็นเมื่อครู่บอกว่าไม่ได้ล็อกห้อง”
“ไม่ต้องมาพูดมาก” อภิรักษ์ตัดบทด้วยความรำคาญ
“คงหิวละสิท่า” รำเพยแกล้งหัวเราะเยาะเขาเสียงสดใส ไม่สนใจอารมณ์ที่หงุดหงิดขุ่นมัวนั้นแม้แต่น้อย
“ออกไปยัยเด็กบ้า เอาอาหารพวกนี้ออกไปด้วย”
รำเพยหัวเราะในคำพูดของเขา ไม่สนใจจะทำตามคำสั่งสักนิด ร่างน้อยเดินออกจากห้องอย่างไม่ใส่ใจ
อภิรักษ์มองร่างบางด้วยความหงุดหงิดที่เธอไม่สนใจคำสั่งของเขา
“ยัยตัวแสบ บอกว่าให้ยกอาหารออกไปไง”
อภิรักษ์กระโจนลงมาจากเตียงนอนหนานุ่มพร้อมกระชากเรียวแขนบอบบางเข้าไปหาโดยแรงด้วยความโมโห
“โอ๊ย! พี่น้อย เจ็บนะ ซาดิสม์หรือไงกัน ชอบใช้ความรุนแรง” รำเพยดิ้นรนผลักร่างหนาให้ออกห่างแต่เขาไม่ยอมปล่อย
“ใช่ อยากรู้ไหมว่าซาดิสม์เป็นยังไง บอกให้เอาออกไปไง ไม่ต้องมาทำเป็นคนดี ยกอาหารพวกนี้มาให้พี่หรอก”
อภิรักษ์ผลักร่างบาง
