“พี่น้อยน่ะ อายผีสางเทวดาบ้างสิคะ ดูวัวในทุ่งมองกันใหญ่แล้ว ตาเป็นมันเชียวล่ะ” รำเพยรัวกำปั้นใส่อกกว้างอย่างขัดเขิน
อภิรักษ์หัวเราะเสียงดัง เธอบอกว่าวัวในทุ่งกำลังมองเขากับเธอตาเป็นมัน
“เราอายวัวเป็นด้วยเหรอ เห็นแต่ยั่วพี่ไม่หยุด” อภิรักษ์รับกำปั้นนั้นกอดเอาไว้แนบอก จุมพิตลงซ้ำๆ อย่างมันเขี้ยว
“ไม่พูดด้วยแล้ว” รำเพยผลักร่างหนาของเขาออก
“วัวในทุ่งจะไปสนใจอะไรเรา ถ้าสนจริง คงอิจฉาพี่แน่นอน” อภิรักษ์ยังพูดอย่างอารมณ์ดีไม่คลาย รวบร่างเปลือยมาสวมกอดแนบอก
“ไปที่บ้านพักริมลำธารกันดีกว่าพี่ อยากกินเนื้อนมไข่”
ชายหนุ่มพูดทะลึ่งเรียกกำปั้นพร้อมกับค้อนวงใหญ่จากภรรยาสาว
“พี่น้อยน่ะ! เดี๋ยวนี้คิดแต่เรื่องนั้นนะคะ ไม่เอาแล้ว รำเพยจะกลับบ้าน พารำเพยไปส่งด้วย ไม่งั้นคืนนี้ให้นอนนอกห้องนะคะ รำเพยหิวข้าว” รำเพยแกล้งขู่สวมเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว
“ว้า... เสียดายจัง นึกว่าวันนี้จะได้กินเนื้อนมไข่เป็นอา
