-33-
ทันเวลา
ร่างบางพยายามคลานเข่าหนีอย่างกระเสือกกระสน แต่ก็ไม่สามารถไปไหนได้ไกล จนกระทั่งแอนดรูว์ตามคร่อมทับเอาไว้
"ฮึก! ...ปล่อยมีนไปเถอะนะ" ร่างบางพยายามร้องขอความเมตตาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
"พี่มาไกลเกินกว่าจะถอยแล้วมีน"
"อย่าทำอะไรมีนเลย...กลับตัวกลับใจตอนนี้ยังทันนะ"
"หึ แล้วไงมีนจะมาคบกับพี่ไหม หรือมีนจะมองพี่เหมือนเดิมได้รึเปล่า"
"..." มีอาไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เพราะหากตอบกลับไปคำตอบของเธอก็คงจะเป็น 'ไม่'
"มันสายเกินไปแล้วมีน"
แคว่ก!!
มือหนากระชากแพนตี้ตัวจิ๋วที่โผล่ออกมาเหนือกระโปรงทรงเอจนเผยให้เห็นดอกไม้อวบนูนที่ถูกซ่อนเอาไว้ แอนดรูว์รีบถอดกางเกงตัวเองโดยไม่ได้สนใจเลือดที่ไหลอาบลงมาบนใบหน้าเลยสักนิด
"ยะ...อย่าเข้ามานะ" ร่างบางพยายามถดถอยหนีอย่างยากลำบาก หัวใจดวงน้อยเต้นแทบไม่เป็นจังหวะ เพราะกลัวเหลือเกินว่าลูคัสอาจจะมาไม่ทัน เพราะตอนนี้ทั้งร่างกายที่ร้อนรุ่ม บวกกับอาการปว
