ตอนที่ 15
มองคนที่อยู่ข้างตัวสิ
การสูญเสียมารดาไปอย่างกะทันหันทำให้หมอปริณดาเสียใจและจมอยู่กับความทุกข์แสนสาหัสแม้หมอคีรินทร์คนรักจะกลับมาอยู่ด้วยในช่วงที่จัดงานศพ แต่พอเขากลับไปเรียนต่อเธอก็รู้สึกเหงาและอ้างว้างมากกว่าเดิม เพราะกลับมาถึงบ้านก็ไม่มีมารดาอยู่เหมือนอย่างเคยเธอต้องอยู่บ้านคนเดียว เนื่องจากเด็กรับใช้ขอลาออกหลังจากทำงานที่นี่มานานหลายปี ความเงียบทำให้เธอเหงาและโดดเดี่ยว
ในยามที่อ่อนแอที่สุดหมอวงศธรคือคนเดียวที่อยู่ใกล้ๆ และคอยให้กำลังใจและโทรหาเธอตลอดเวลา คอยรับฟังทุกความรู้สึก ปลอบโยนในวันที่เธอหมดกำลังใจและมาค้างที่บ้านปริณดาอยู่บ่อยครั้งเพราะกลัวว่าเธอจะอยู่คนเดียวแล้วคิดมากเกินไป
ความสนิทสนมที่มีอยู่เดิมบวกกับความใกล้ชิดที่มากขึ้น ยิ่งทำให้ความรู้สึกของทั้งสองคนเริ่มเกินเลยไปกว่าคำว่าเพื่อน
ในคนที่ฝนตกหนัก ปริณดานั่งกอดเข่าอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น ดวงตาแดงก่ำจากการร้อง
