“โธ่...เราห่างเจ้าอึดใจก็คิดถึงแล้วรู้หรือไม่”
“ว่าแต่วันนี้มีเรื่องอันใดหรือไม่เพคะ รีบร้อนเข้ามาเช่นนี้คงไม่ใช่ว่าจะมาบอกคิดถึงหม่อมฉันหรอกใช่ไหมเพคะ”
เขาช่างปกปิดสิ่งใดนางไม่ได้เลยสินะ เห้อ...! สุดท้ายก็ต้องเอ่ยเรื่องตื่นเต้นให้นางฟัง
“เดือนหน้าจะมีการแปรพระราชฐานไปต่างเมืองเยี่ยม
ราษฎรทางเหนือ ปีนี้เกิดภัยแล้งเราจึงอยากไปเยี่ยมเยียน” เมื่อคิดถึงทางเหนือนางก็คิดถึงบ้านที่เคยอยู่มาเกือบปีที่เมืองหม่าเฉิง นางกลับมาอยู่เมืองหลวงก็ได้เกือบปีแล้ว คิดถึงความธรรมดาที่นั่น อยากกลับไปอยู่สักเดือน
“หม่อมฉันขอไปอยู่เป็นชาวบ้านที่หมู่บ้านเฟิงหลิ่งได้ไหมเพคะ” ดวงตาเปล่งประกายดั่งดอกท้อบานนี้ทำเอาคนสามีเช่นเขาถึงกับกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ
“ไปได้แต่เราต้องอยู่ด้วย” เขาจะปล่อยให้นางอยู่คนเดียวได้อย่างไร นอกจากจะห่วงนางแล้ว ยังได้รับคำข่มขู่จากสหายอีกด้วย
‘หากนางมาชุยงหนูหรือขอความช่วยเหลือจาก
