หวังจื่อฮ่าวไม่คิดว่านางจะสิ้นฤทธิ์เพียงนี้ เขาเพียงแต่ให้นางกลืนกินแท่งมังกรเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เหตุใดจึงยังไม่ตื่นอีกเล่า นี่ก็เลยเวลาอาหารเย็นไปมากแล้วจนเขาเริ่มเป็นห่วง
“เซียนเซียน เจ้าตื่นขึ้นมากินอะไรหน่อยดีหรือไม่” เขาได้ให้นำเอากระเพาะปลาตุ๋นโสมมาให้นางได้กินแล้ว ตอนนี้มันตั้งควันลอยฟุ้งอยู่กลัวจะเย็นเสียก่อน
“อื้อ...ฝ่าบาท...หม่อมฉันเพลียเหลือเกินเพคะ” นางก็ไม่รู้เหมือนกันรู้สึกปวดเมื่อยแล้วก็อยากนอนอย่างเดียว นางเป็นเช่นนี้มาสักพักแล้ว
“เพลียอย่างไรก็กินสักคำเถิดมาข้าจะป้อนให้” เขาจับนางลุกขึ้นพิงหัวเตียงแล้วก็ยกถ้วยอาหารขึ้นเป่า แต่เมื่อจ่อไปที่ปากของนาง ใบหน้าของนางเบ้ราวกับสิ่งนี้เป็นของสดเหม็นคาวเสียอย่างนั้น แต่ที่เขาต้องตกใจคือนางลุกขึ้นไปอาเจียนเสียยกใหญ่
“เซียนเซียน...เจ้าไม่สบายหรือ” เขาเดินมาลูบหลังทั้งเทน้ำให้นางบ้วนปาก บ่ายนี้นางไม่ได้เตะสิ่งใดเลยจึงมีแต่น้ำ
