ยามอิ่น (ช่วงตีสาม) เวลาดึกสงัดเช่นนี้ใกล้เช้าตรู่เต็มทน สองร่างค่อย ๆ แอบย่องเบามาทางประตูตำหนัก ทหารยามที่เฝ้านั้นหลับไปด้วยฤทธิ์ยาสลบที่ซือกงกงนำมาให้ดื่มแล้ว นางจึงออกมาได้ง่าย เมื่อถึงประตูเฉียนชิง ซึ่งเป็นประตูกั้นระหว่างพระราชฐานชั้นในกับชั้นกลาง ซือกงกงกำลังรอพวกนางสองคนอยู่
“ซือกงกง” หลันถิงเรียกซือกงกงที่กำลังยืนหันรีหันขวางอยู่ คงดูว่ามีคนผ่านไปผ่านมาหรือเปล่าแล้วก็ต้องโล่งใจว่า ไม่มีใครผ่านมาทางนี้
“มาก็ดีแล้วทางด้านโน้นมีนางกำนัลที่ข้าติดสินบนไว้แล้วพวกเขาจะพาเจ้าไป นี่เป็นตำลึงที่เหลือ” ซือกงกงเพียงอยากช่วยไม่ได้อยากรับสินน้ำใจจากนาง ภาวนาว่าต่อจากนี้ขอให้นางอยู่รอดปลอดภัยก็แล้วกัน
“ซือกงกง ข้าลี่เซียนขอลา รักษาตัวด้วย” นางยกมือประสานก้มคำนับแทนคำขอบคุณทั้งหมดที่ช่วยเหลือนาง ดวงตาของนางฉ่ำน้ำมองไปยังที่ประทับฝ่าบาทชั่วอึดใจ แล้วก็ถอนหายใจออกมาเดินไปสมทบกับนางกำนัลของชาว
