บทที่ 30
ความจริง
เช้าวันต่อมา
“เหี้ย !บัวหายไปไหนวะ”
เจคอปเสยผมอย่างหงุดหงิดหลังจากเดินตามหาใบบัวไปทั่วห้องแล้วไม่เจอ ร่างสูงเดินขบคิดงุ่นง่านไปทั่ว จนในที่สุดก็ตัดสินใจออกจากห้องตรงไปยังโถงกลางบ้านพักชั้นล่าง
และเป็นอย่างที่คิดทุกคนรวมตัวกันอยู่ที่นั่น มีก็แต่ใบบัวกับเม็ดทรายที่หายไป เจคอปรู้สึกถึงความไม่ปกติจึงรีบสาวเท้าเข้าไปในทันที
“มานั่งนี่เลยไอ้ตัวดี”
ไทป์เดินเข้ามาลากแขนเจคอปที่ใส่เพียงกางเกงนอนตัวเดียวไปยังเก้าอี้หัวโต๊ะ รอบๆ มีเพื่อนๆ นั่งอยู่ราวกับว่ากำลังรอสอบสวนเขา
“อะไรของพวกมึง..กูจะไปหาบัว” เจคอปหายใจฟึดฟัดไม่พอใจ
“น้องบัวกลับไปแล้ว” เหมยลี่พูด
“ว่าไงนะ!” เจคอปลุกพรวดแต่ถูกเรย์ฉุดแขนดึงให้นั่งลงเหมือนเดิม
“มึงไม่ต้องห่วง..น้องกลับกับคนที่ไว้ใจได้” ไทป์พูดเพื่อให้เจคอปคลายกังวล
“พวกมึงมีอะไรก็พูดมา..กูจะรีบกลับไปหาบัว” ชายหนุ่มถอนหายใจเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ กว
