บทที่ 31
โสด
ปัง ปัง ๆ
เสียงเคาะประตูหน้าห้องพักดังขึ้นในเวลาสองทุ่มของวัน เจคอปที่เพิ่งกลับมาถึงก็ขับรถตรงดิ่งมายังหอพักของใบบัวทันที มือที่มีผ้าพันแผลสีขาวพันอยู่ยกขึ้นทุบประตูสุดแรงเมื่อไม่มีคนด้านในเปิดออกมา
“บัว..เปิดประตูให้ฉันหน่อย”
ปัง ปัง ๆ
เสียงเคาะดังอยู่เป็นนานจนข้างห้องออกมาดู และก็ต้องตกใจที่เห็นเจคอปยืนหัวเสียทุบประตูจนผ้าพันแผลสีขาวมีเลือดซึม
“เจ้าของห้องไม่อยู่มั้งคะ”
เด็กสาววัยรุ่นร้องบอก ทั้งที่รู้สึกกลัวเพราะแสงไฟตรงที่เขายืนอยู่สลัวจึงเห็นหน้าไม่ค่อยชัด แอบคิดว่าชายหนุ่มเป็นพวกอันธพาลมาเก็บหนี้รายวัน
“น้องพอรู้มั้ยครับว่าเขาไปไหน”
เจคอปหันมาถามเสียงเรียบ ใบหน้าที่กระทบแสงไฟทำให้เด็กสาวต้องยกมือทาบอก จากที่กลัวกลายเป็นตกตะลึงกับความหล่อเหลา ผิวหน้าขาวเนียนใสบวกกับโครงหน้าสุดเพอร์เฟค ทำให้เด็กสาวต้องอุทานในใจว่า หล่อเหี้ยๆ
(จ้ะ..หล่อแบบเหี้ยๆ เลยล่ะ 55)
“ไม่ร
