บทที่ 32
ง้อ
“อืม..บัวโสด”
“โสด..เหี้ยอะไรวะบัว!” ทั้งสามสะดุ้งมองไปยังคนต้นเสียงด้วยความตกใจ ใบบัวถึงกับอ้าปากค้างมองเจคอปอย่างตกตะลึง
"เชี่ย..ทำไมพี่เขามาสภาพนี้วะ" มัดหมี่ป้องปากพูดเบาๆ
ร่างสูงสวมเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้น ใส่เพียงรองเท้าแตะแบรนด์หรู ทั้งที่เวลานี้เขาควรอยู่ในชุดนักศึกษา ผมไม่ได้เซท ใบหน้าดูอิดโรย มีผ้าพันแผลสีขาวพันรอบมือทั้งสองข้าง ข้อพับแขนข้างซ้ายมีพลาสเตอร์แปะอยู่ อย่าบอกนะว่าที่หายไปเพราะเขาป่วย
“คุณเจ..”
“เออ..ฉันเอง” เจคอปกระแทกเสียงพร้อมกับชี้หน้าตัวเอง เพื่อย้ำให้ใบบัวรู้ว่าเขาอยู่ตรงนี้จะพูดอะไรก็ช่วยคิดนิดหนึ่ง
ห่า..คนอุตส่าห์ลากสังขารออกจากโรงพยาบาลมาหาทันที ที่แพทย์อนุญาตให้กลับบ้าน แต่เสือกมาได้ยินคำว่า ‘โสด’ จากปากคนที่คิดถึงตลอดเวลาที่นอนซมให้น้ำเกลืออยู่บนเตียง
คนกำลังอารมณ์ดี หวังจะมาง้อ กลับต้องมาอารมณ์เสียจนได้
“เรามีเรื่องต้องคุยกัน” เจ
