บทที่ 57
พ่อเจ
หลายเดือนต่อมา..
@โรงพยาบาล
“ปวดจัง อื้อ”
“คุณแม่เบ่งนะคะ หนึ่ง สอง อึ้บบ”
“อื้ออ..”
ใบบัวกลั้นใจเบ่งสุดแรง มือบางที่ถูกเจคอปกุมไว้มีเหงื่อซึมออกมา ใบหน้าเนียนใสซีดเซียวน้ำตาไหลจากอาการปอดถี่ ๆ เธอหอบหายใจแรงหวาดหวั่นกับประสบการณ์คลอดครั้งแรก แต่เพราะมีชายหนุ่มอยู่ข้าง ๆ เธอจึงอุ่นใจ
“อีกนิดนะครับคนดี..”
เจคอปกดจูบลงบนหน้าผากชื้นเหงื่อ บีบมือเธอไว้แน่นส่งผ่านกำลังใจทางสายตา หากเป็นไปได้อยากคลอดแทนเธอเสียด้วยซ้ำ ไม่อยากให้เธอเจ็บเลยจริง ๆ ให้ตายเถอะ
“คุณแม่เบ่งอีกรอบนะคะ หนึ่ง สอง อึ้บบ”
“อื้ออ..”
ใบบัวเชิดหน้ารวบรวมแรงทั้งหมด หวีดร้องสุดเสียงเมื่อความเจ็บทวีเพิ่มมากขึ้น กัดฟันทนออกแรงเบ่งเป็นครั้งสุดท้าย เจคอปที่นั่งใจเต้นแรงลุ้นไปกับเธอก็พลอยกลั้นหายใจไปด้วยเมื่อเห็นใบหน้าทรมานของเธอ
และในที่สุดเสียงที่ทุกคนรอคอยก็ดังขึ้น..
“อุแว้ อุแว้ อุแว้”
“ลูกพ่อ..”
เจค
