นั่นคือคำบอกเล่าของปรียา ว่าอวัศยาขึ้นไปพักอาศัยอยู่บนดอยแห่งหนึ่งในภาคเหนือ นายไฟไม่รอช้า เก็บเสื้อผ้าออกเดินทางโดยเลือกที่จะขับรถยนต์ไปแทนโดยสารเครื่องบินในเช้าวันรุ่งขึ้นทันที
บ่ายสี่โมงกว่า เขาก็ไปถึงจุดหมายปลายทาง ชายหนุ่มไม่พักผ่อนใด ๆ ทั้งสิ้น เขาขับรถตรงดิ่งไปยังจุดหมายปลายทางที่ปรียาได้ให้ไว้
และแล้วเขาก็มาถึง หมู่บ้านอันเป็นธรรมชาติที่ซุกซ่อนตัวอยู่ในหุบเขาสูง ชาวบ้านนั้นส่วนมากเป็นชาวไทย เชื้อสายจีนเผ่าอิ้วเมี่ยน หรือที่เราชาวไทยเรียกกันว่าชนเผ่าเย้าเสียกว่าครึ่ง ที่เหลือก็เป็นชาวไทยภาคเหนือโดยกำเนิด รวมถึงครอบครัวของวาทิน สามีของปรียาด้วย
ชุมชนที่นี่อยู่กันอย่างสุขสงบ ความเจริญยังไม่รุกรานเข้าไปมากนัก สองข้างทางดารดาษไปด้วยสวนผลไม้ดอกไม้เมืองเหนือ อากาศเย็นสบายกำลังดี นาน ๆ ทีจะมีร้านขายของที่ระลึกอันเป็นเสื้อยืดสกรีนลายภูหลวงรักษ์ ไม่ก็เสื
