“ เขามาที่นี่เหรอคะ ”
“ ใช่ค่ะ คุณอัคคีเป็นหุ้นส่วนใหญ่ของที่นี่ ก็คุณอัคคีนั่นแหละค่ะที่ช่วยอุ้มคุณเข้ามาในห้องฉุกเฉิน ” สมองของอวัศยาทบทวน พลันหัวใจก็กระตุกวาบ !
ภาพและเสียงที่เห็นก่อนเธอจะหมดสติ นั่นคือนายไฟนี่นา แล้วทำไมเป็นอีตาอัคคีผู้ชอบหยามเหยียดคนอื่นไปได้
ที่สำคัญ เธอได้ยินเต็มสองหูแม้สติกำลังจะเลือนหาย เขาเรียกเธอว่า หมอก
นายอัคคีคงไม่เรียกเธอด้วยชื่อนี้ นั่นหมายความว่า เป็นนายไฟอย่างนั้นเหรอ !
“ คุณอวัศยาทานซุปหรือข้าวต้มหน่อยนะคะ เดี๋ยวดิฉันจะไปจัดมาให้จากห้องอาหารพิเศษของทางโรงพยาบาล คุณต้องทาน ร่างกายจะได้แข็งแรง จะได้ช่วยดูแลคุณพ่อได้ไงล่ะคะ ” เสียงปะเหลาะของพยาบาลสาวสอดแทรกความคิด เธอจึงกลับมาสู่บทสนทนาก่อนจะยิ้มรับ
“ ก็ได้ค่ะ ”
“ เดี๋ยวดิฉันมานะคะ ” อีกฝ่ายเดินหายลับไปจากห้องราวสิบห้านาที ก็กลับเข้ามาพ
