“ ฉันคิดว่าตัวเองคงจะไม่สิ้นไร้ไม้ตอกถึงขนาดเอาตัวเองไปแลกเปลี่ยนเพื่อให้อยู่รอดได้หรอกค่ะ ฉันมีสมองสองมือและศักดิ์ศรี ขอบคุณมากนะคะสำหรับความหวังดี แต่ฉันสาบานกับตัวเองว่าคงไม่รบกวนอะไรคุณอีกแล้วนอกจากที่ซุกหัวนอนที่เรือนคนรับใช้ ฉันจะไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ” ริมฝีปากหยักยกยิ้มคล้ายหยันเยาะ แล้วเอ่ยตอบอย่างนุ่มนวลทว่าทำให้เธอยิ่งเคืองขุ่น
“ คิดมากไปแล้ว คุณหนูอวัศยา ทำไมพูดจากระแทกแดกดันกับผมเช่นนั้น แล้วก็อย่าไปเที่ยวสบถสาบานอะไรไปเรื่อยเปื่อยแบบนี้ถ้าคุณไม่มั่นใจว่าจะทำมันได้ เพราะเมื่อไรที่คุณผิดคำพูดขึ้นมา ไอ้ศักดิ์ศรีที่คุณว่ามันจะมีค่าแค่กองขี้หมาก้อนหนึ่งเท่านั้น ”
“ ฉันไม่เคยผิดคำสาบานหรือสัญญากับใครทั้งนั้น และเมื่อไรที่ฉันให้คำมั่น ฉันจะรักษามันตราบจนลมหายใจสุดท้าย ” ดวงตาสีอำพันคู่นั้นฉายแววแข็งกร้าว รอยยิ้มเหยียดหยามผุดขึ้นบนเรียวปากหยักสวยอย่างปิ
