มิลินค่อยลืมตาขึ้นอย่างงัวเงียและบิดขี้เกียจไปมาด้วยความเมื่อยขบ
“ถ้าบิดเสร็จแล้วก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำกินข้าวและทานยาอีกเม็ด เผื่อไข้ขึ้นอีก ขี้เกียจมาดูแล”
มิลินมองร่างหนาที่พันผ้าขนหนูสีขาวยืนตรงระเบียงสูบบุหรี่พ่นเข้ามาและพูดอย่างไม่แยแส
“ใครใช้ให้ดู ทีหลังปล่อยให้ตายมันง่ายกว่านะ” มิลินบอกและมองรอบตัวมีผ้าขนหนูผืนเล็กหลายพื้นวางไว้ข้างๆ ร่างเธอ เขาคงเอามาเช็ดตัวเธอแน่ ๆ ร่างบางคิดอย่างไม่เชื่อสายตาเท่าไร ว่าคนอย่างลูคัสจะมาดูแลเธอทั้งคืน
“ปากเก่งดีแท้ น่าเอาอะไรยัดปากแต่เช้า” ลูคัสบอกด้วยสีหน้ากวน ๆ ใส่หญิงสาว
“จะบอกว่าจะเอา ไอ้นั้นของนายยัดปากฉันอีกล่ะสิ เอามาเลยจะกัดให้ขาดเลยคอยดู” หญิงสาวเถียงกลับไม่ยอมแพ้
“ใครบอกว่าฉันจะเอาลูกชายสุดที่รักฉันอุดปากเธอ”
“แล้วจะเอาอะไรล่ะ พูดมาสิ”
“เอาตีนฉันนี้อุด อุดให้สลบไปเลย ตื่นมาก็อวดดี ปากนะเก่งเหลือเกิน เมื่อคืนมาออดอ้อน มาออเซาะมากอดอยู่น
