“เหม็น..ฉันไม่กิน” มิลินเอามือปิดจมูกที่แม่บ้านเอาข้าวต้มกุ้งมาเสิร์ฟให้ที่โต๊ะ
“ไหน ไม่เห็นจะเหม็นเลย อร่อยดีออก” ลูคัสดมและตักขึ้นมาชิม
“ฉันบอกว่าเหม็น หาว่าฉันโกหกเหรอ” มิลินขึ้นเสียวใส่และเริ่มมีน้ำตาคลอที่เบ้าตาทันที
“เฮ้ย!...มิลินเป็นไร ช่วงนี้เธออารมณ์แปรปรวนไม่หายสักที พูดแค่นี้ทำไมต้องร้องไห้” ลูคัสถามและทำหน้าไม่เข้าใจหญิงสาว
“ขอโทษค่ะนายหญิง เดี๋ยวป้าจะทำมาให้ใหม่” ป้านวลแม่บ้านรีบเอ่ยขึ้นมาทันทีด้วยความร้อนรน
“ไม่ต้องมาเรียกฉันนายหญิง ฉันชื่อมิลิน ไม่กงไม่กินมันแล้ว น่ารำคาญ ฉันทำอะไรก็ไม่ดีไปซะหมด ก็บอกว่าเหม็นยังจะเอามาให้กินอยู่นั้น” ร่างบางบอกด้วยเสียงที่หงุดหงิดและเดินขึ้นห้องนอนโดยไม่สนใจร่างสูงอีกคนที่มองเธอไม่วางตา
“เก็บเลยป้า เจ้าตัวคงไม่ลงมากินแล้ว” ร่างสูงสั่งและลุกขึ้นหยิบเสื้อคลุม และรับกุญแจจากลูกน้องขับออกไปด้วยความเร็ว
“ใช่สิ ได้ฉันจนเบื่อ แค่นี้ก็ขึ้นมาง
