“เฮีย!” เธอผลักเขาออก ลูบหน้าผากตัวเองไปมา มองเขาอย่างงอนๆ ที่เขากอดรัดเสียแน่นแถมยังจูบหน้าผากของเธอแรงๆ เหมือนแกล้ง
ถิ่นจับมือของรวิดาเดินกลับเข้าไปในร้าน เธออยากดึงมือหนี แต่สุดท้ายก็ยอมให้เขากุมเอาไว้ เพราะมันให้ความรู้สึกอบอุ่นพอสมควร
“อยากได้อะไรเพิ่มเติมอีกไหม” ถิ่นเอ่ยถามสาวน้อย เธอจึงส่ายหน้าไปมา
“ไม่อยากได้อะไรแล้วเหรอ” เขาถามซ้ำ แต่ถึงเธอไม่ขออะไรเขาก็คิดเสมอว่าต้องการที่จะให้อะไรเธอเพื่อเป็นการทดแทนความรู้สึกที่เขาทำไม่ดีกับเธอ
“ไม่ค่ะ” เธอส่ายหน้าไปมา เข้าใจว่าเขาต้องการที่จะชดเชยความรู้สึกผิดในหัวใจที่เกิดขึ้น แต่เธอไม่ได้ต้องการให้ทั้งตัวเองและเขาลืมอดีตที่มันเลวร้ายนั้นไปเสีย
วนิดาพูดถูกเสมอว่าชีวิตคนเราต้องก้าวเดินต่อไป แม้แต่แก้วตาก็เช่นเดียวกัน อีกฝ่ายเคยผ่านอะไรไม่ดีมา ก็ยังยืนหยัดขึ้นมาได้ ดังนั้นสิ่งเดียวที่จะทำได้ในตอนนี้ก็คือเดินข้ามความรู้สึกย่ำแย่ในอดีตให้ได
