“ท่านอ๋อง พระองค์ไม่ทำตามข้อตกลง”
“เจ้าเป็นผู้แหกกฎก่อนจะโทษผู้ใดได้เล่า ถึงแล้ว”
“ปล่อยสิเพคะ”
“ไม่ได้ ยังไม่ได้ปิดประตู”
“เช่นนั้น…”
“ข้าเปิดแล้ว เจ้าปิดสิ”
อันเฟยหันไปปิดประตู สายตานางพลันมองไปด้านนอกเห็นว่าเหล่าบ่าวไพร่และสาวใช้หลายคนมองมาที่นางที่กำลังปิดประตูอยู่ทำเอารู้สึกอายมากเช่นกัน นางเริ่มเข้าใจที่เขาบอกแล้ว เช่นนี้นางคงใช้ชีวิตลำบากมากขึ้นแล้วล่ะเพราะสายตาในจวนดุจสับปะรดเช่นนี้คงต้องเล่นละครไปตลอดเป็นแน่ แล้วหัวใจนางจะหวั่นไหวและใจเต้นแรงเช่นนี้ตลอดไป เป็นเช่นนี้นางต้องแย่แน่ ๆ
“แย่แน่ ๆ ข้าต้องตายแน่ ๆ”
“อะไรอีกล่ะ เจ้าบ่นอะไรได้ตลอด”
“เปล่าเพคะ ปิดประตูแล้ว ปล่อยลงได้แล้วเพคะ”
เขาเดินไปที่เตียงและปล่อยนางลงอย่างนิ่มนวล แม้รู้ว่านางมิได้เป็นอะไรก็ตามแต่เขาก็ไม่อยากให้นางรู้สึกแย่ วันนี้เขารู้สึกอารมณ์ดีมากพอแล้ว
“พระองค์….แย้มพระสรวลงั้นหรือเพคะ”
ท่านอ๋องรีบหุบยิ้
