“แต่ว่าหม่อมฉันไม่ได้ชอบเขานี่เพคะ”
“จริงหรือ”
นางยืนนิ่งและเอาหน้าผากพิงที่ประตู เหตุใดนางต้องมาพูดและอธิบายเรื่องนี้ให้เขาฟังด้วย นี่เขาโง่หรือซื่อบื้อที่จะไม่รู้ความรู้สึกของนาง หรือเขาเพียงแค่กลัวว่านางจะทำแผนการของเขาแตกและเดือดร้อนจนฝ่าบาทจับได้เท่านั้น
“ปล่อยหม่อมฉันไปได้หรือยังเพคะ”
“เจ้าหันมาพูดดี ๆ สิ”
“ไม่เพคะ หม่อมฉันจะออกไป”
ท่านอ๋องจับที่กลอนประตูเอาไว้และค่อย ๆ ทำใจเย็นดึงนางออกมาจากประตู เขาพึ่งเห็นว่าอันเฟยกลัวจนร้องไห้ออกมา เขาไม่ได้ตั้งใจทำให้นางกลัวเช่นนี้ มือของเขาค่อย ๆ เอื้อมไปเช็ดน้ำตาให้นาง
“ขอโทษนะ ข้า…ใจร้อนเกินไป ข้าโกรธจนควบคุมอารมณ์ไม่อยู่”
อันเฟยส่ายหัวเบา ๆ และค่อย ๆ ดันตัวออกแต่ท่านอ๋องกลับดึงนางเข้ามากอดและรัดนางเอาไว้จนอันเฟยตกใจเพราะหัวใจของเขาเต้นแรงพอ ๆ กับนาง
“ขอโทษนะอันเฟย มันไม่ใช่ความผิดของเจ้าด้วยซ้ำ แต่ข้า….”
“หม่อมฉันเข้าใจเพคะ พี่ใหญ่
