“เอาล่ะ เช่นนั้นเจ้าก็นอนพักเสียหน่อย พรุ่งนี้ข้าจะมาปลุกเจ้าแต่เช้า”
“ขอบคุณพี่รอง”
เสียงเหยี่ยวสาวร้องอยู่ด้านนอกก่อนที่อันเฟยจะล้มตัวลงนอน
“เอี้ยนซือ พี่รอง!!”
“ได้ ค่อย ๆ ลุก”
อันเฟยเดินออกมาด้านหน้ากระโจมพร้อมกับความตกใจของเหล่าทหารที่ออกมามุงดูด้วยความสนใจ เหยี่ยวสีขาวที่ค่อย ๆ ร่อนลงมาหามือของอันเฟยเรียกความสนใจของเหล่านายทหารโดยรอบได้มากพอควร
“เอี้ยนซือ”
เหยี่ยวสาวค่อย ๆ เกาะที่แขนของชิงอันแทนเพราะมันเห็นว่าอันเฟยบาดเจ็บ ชิงอันเริ่มคุ้นเคยกับเอี้ยนซื้อแล้วเพราะพวกนางให้มันส่งข่าวไปที่สกุลฮั่วเป็นประจำมันย่อมจำนางได้
“เหยี่ยวงั้นหรือ”
“งดงามจริง ๆ”
“เหยี่ยวขาวตัวโตนั่นน่ะหรือ”
“เปล่า ท่านแม่ทัพน่ะ…โอ๊ย!! เจ้าตีข้าทำไมกัน”
“นั่นท่านแม่ทัพ พระชายาท่านอ๋องเจ้านี่มันไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง”
“ข้าเพียงแค่ชื่นชมก็เท่านั้น นึกไม่ถึงว่าติดตามนางมาขนาดนี้เราแทบจะไม่มีแม้แต่รอยขีดข่
