เรือนหลัง
“ฮั่วอันเฟย ครั้งนี้ข้าจะให้เจ้ารับรู้ถึงความเจ็บปวดที่ข้าพบเจอ ข้าจะเอาคืนอย่างสาสม”
“พระสนมเพคะ พระชายารัชทายาท…..ส่งจดหมายมา”
“เอามานี่”
ลี่ฟางรับจดหมายของหานจินซือมาอ่านดู ในเนื้อความจดหมายมีเพียงสองบรรทัดสั้น ๆ คือให้นางหยุดติดต่อไปหานางที่ตำหนักบูรพาเพราะถูกจับตามองจากหลายฝ่ายเกรงว่าจะถูกจับได้
“หึ ในที่สุดก็หางโผล่ กลัวจะหลุดจากตำแหน่งจนยอมสละเรือเช่นข้าสินะ หานจินซือ เจ้ามันก็ไม่ต่างอะไรกับฮั่วอันเฟย เจ้าเล่ห์มากแผนการและเห็นแก่ตัว”
“พระสนมเพคะ”
“ข้าไม่มีวันยอมให้ถึงวันแต่งงานหรอก ฮั่วอันเฟยข้าจะแฉความเลวของเจ้าเอง!!”
“พระสนมจะทำสิ่งใดเพคะ”
“ส่งจดหมายนี่ ไปให้ฮองเฮาต้องมั่นใจว่าจะถึงพระหัตถ์เข้าใจหรือไม่”
“เพคะพระสนม”
สายตาของลี่ฟางแฝงไปด้วยความแค้นแต่รอยยิ้มนั้นกลับน่ากลัวราวกับสะใจกับสิ่งที่นางกำลังจะทำ
คืนนั้น
อันเฟยตื่นขึ้นมากลางดึกพร้อมกับรู้สึกว่าใบหน้า
