“กลับไปแล้วเพคะ หม่อมฉันพึ่งทราบว่าพระองค์เคยเป็นปอดบวม พระวรกายแข็งแรงดุจพยัคฆ์เช่นนี้เป็นปอดบวมได้เช่นไรกันนะ”
“ข้า….เคยเป็นตอนเด็ก ๆ น่ะ ตอนนั้นข้ามิได้แข็งแรงเหมือนในตอนนี้นี่”
“อ้อ คงเป็นเช่นนั้น”
“เจ้าจะไปไหนอีกล่ะ”
“เอาผ้ามาเช็ดตัวให้พระองค์อย่างไรเพคะ ท่านหมอให้หมั่นเช็ดตัวและทำร่างกายให้อบอุ่น”
“แค่ใช้มือเจ้าก็พอแล้วไม่ต้องไปหรอก พึ่งจะเช็ดไปเอง”
เขาไม่ได้พูดเปล่า ยังดึงมือนางไปวางที่หน้าผากเหมือนเดิมพร้อมกับหันมากอดนางเอาไว้ไม่ให้นางลุกหนีไปไหนอีกด้วย
“ท่านอ๋องเพคะ อีกครู่หนึ่งต้องดื่มยาก่อนนะเพคะอย่าพึ่งหลับ”
“อืม รู้แล้วน่าเมื่อครู่คุยถึงไหนแล้วนะ”
“จริงด้วย ลืมไปเลยว่าคงต้องส่งคนไปแจ้งสนมลี่เรื่องที่พระองค์ป่วย”
“ไม่ต้องหรอก”
“ไม่ได้เพคะ นางคงรอพระองค์อยู่ ก็รับปากว่าจะไป…”
“โอ๊ย….ปวดหัว”
“ท่านอ๋องเพคะ เป็นอย่างไรบ้าง”
“อย่าพูดอีกเลยอยู่เฉย ๆ ก่อนเถอะข้าปวดจนหัวจ
