22 "ไปกับฉันตอนนี้ได้มั้ย" เขาพูดข้างหูฉัน น้ำเสียงของเขาดูเปลี่ยนไปมาก คนที่ชอบข่มขู่บังคับตอนนี้กลายเป็นร้องขอและเกรงใจกันมากขึ้น "..." ฉันไม่ได้ตอบอะไรแต่พยักหน้าให้เขาเป็นการตกลง เขาจับมือฉันแล้วพาเดินออกไปจากฝูงชน แพรมองฉันแล้วพยักหน้าให้เป็นเชิงว่าฉันควรไปแล้วยิ้มให้ ส่วนเต้ก็ทำหน้างงๆ ฮอร์กจับมือฉันเดินออกมาจนถึงสวนสนที่ตอนกลางวันมันจะเป็นที่พักผ่อนหย่อนใจ กลางคืนจะถูกเปิดไฟให้ดูสวยงาม ตอนนี้ไม่มีคนอยู่แล้วเพราะไปอยู่ที่งานกันหมด "..." เขาหยุดเดินแล้วค่อยๆหันมาดึงตัวฉันไปกอดไว้แน่น แค่เท่านั้นแหละฉันก็ร้องไห้ออกมาแบบไม่อยากจะกลั้นมันเอาไว้ เขาเอาแต่เงียบแล้วลูบผมฉันเหมือนปลอบ ทั้งที่ฉันรู้สึกว่าเขาก็คงเจ็บเหมือนกัน "ฮึก ทำไมผอมลงล่ะ" ฉันถามออกไปเสียงสั่น "คงซ้อมหนักมั้ง โปรเจ็คอีก คิดถึงเธอด้วย" น้ำเสียงของเขาดูเหนื่อยๆ หัวใจก็เต้นแรงจนฉันรู้สึกได้ "..." "คิดถึงมากเลยรู้มั้ย" เสียง
