“ปากช้ำหมดแล้วนะคะ” เธอถอยหนี ยกมือขึ้นแตะริมฝีปากเบาๆ แล้วหมุนกายวิ่งหนี สิงหลมองตามไปอย่างเอ็นดู เขาแตะลิ้นกับริมฝีปาก ด้วยความรัญจวน
สิงหลกลับห้อง อาบน้ำอาบท่าเพื่อเตรียมลงไปรับประทานอาหารเย็น เรื่องอาหารการกิน น้ำอิงไม่เคยขาดตกบกพร่อง เธอทำอาหารเก่งเหมือนมารดาของเธอ
“กินคนเดียวมันเหงา” สิงหลพูดขึ้นหลังจากที่เด็กสาวตักข้าวให้เขาเรียบร้อยแล้ว
“คะ?” เธอมองหน้าเขาเหมือนไม่เข้าใจ
“กินคนเดียวไม่อร่อย” เขาตบหน้าตักไปมา น้ำอิงถึงกับตาโต ก่อนจะส่ายหน้าไปมา
“ทำไมล่ะ”
“ที่นี่ที่บ้านนะคะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า” ข้างนอกเธอยังกล้าทำแบบนั้น เขาทำหน้าม่อย
“มาป้อนหน่อย มือไม่ค่อยมีแรง” คนพูดแกล้งทำช้อนหล่น จิ้มปากตัวเองเบาๆ
“ไม่ได้ค่ะ นี่ไม่ใช่นอกบ้านนะคะ”
“งั้นเราย้ายไปอยู่นอกบ้านกัน” เขาตอบหน้าตาย
“คุณสิงน่ะ”
“ไล่ไปหมดแล้ว มานั่งตรงนี้” เขาตบหน้าตักตัวเองไปมาไม่หยุดหย่อน
“ไม่ได้ค่ะ
