บทที่ 27
ไม่ใช่ไอ้งั่ง
“ก่อนธันจะมามีคนตั้งใจขับรถชนริน”
“ว่าไงนะ!”
“รินเกือบถูกชนแต่หลบทันเลยไม่เป็นอะไรมาก”
“มีแผลตรงไหนหรือเปล่า” ดันตัวเธอออกห่าง จับพลิกไปมา สำรวจตรวจตราอย่างถี่ถ้วน พอไม่เห็นบาดแผลก็ดึงเข้ามากอดอีกครั้ง
“ไม่มีค่ะ”
“เห็นไหมว่าเป็นใคร” ธันวาเผลอกอดแน่นขึ้นจนเธอร้องท้วง
“อือ..หายใจไม่ออกค่ะ”
“โทษที” คลายอ้อมกอดจากนั้นจับร่างเล็กนั่งลงโซฟา ส่วนตัวเองนั่งบนพื้นไม่อยากเบียดกลัวเธออึดอัด
“ไม่เห็นว่าเป็นใคร แต่แน่ใจว่าเป็นรถคันสีดำของธัน”
เหมือนฟ้าผ่าลงกลางหัว ธันวานิ่งอึ้งไม่เอ่ยคำใดออกมา ไม่อยากคิดก็ต้องคิด รถคันเดียวที่ให้คนอื่นขับคือคันที่ระรินถามหา และเป็นคันที่จินนี่ขับกลับบ้าน
“ธะ..ธันขับหรือเปล่า” น้ำเสียงของคนถามสั่นเครือ แววตาเจ็บปวดจนธันวาต้องเกยคางบนหน้าขาของเธอ ดึงมือเล็กมากุมไว้แน่น
“ไม่ใช่ฉัน”
“แล้ว..”
“ฉันให้จินนี่ยืม”
ระรินไม่
