บทที่ 7
ออกค่าย
และปากพาซวยจนได้ เพราะตอนสองทุ่มเบญจาโทรเรียกให้เข้าไปหา มีคนบุกมาทวงหนี้ที่พ่อไปกู้มาหมุนแต่ไม่จ่ายดอก จนเจ้าหนี้นอกระบบมาทวงถึงบ้าน เลยถูกต่อยไปสองทีจนปากแตก
ระรินเลยขับรถไปทันที อยากถามว่าครอบครัววิกฤตถึงขั้นไหน ถ้าแย่มากเธอจะดรอปเรียนแล้วออกมาหางานทำ ถ้าอับจนหนทางจริง ๆ ก็เรียนมหาวิทยาลัยเปิดก็ได้
“อะไรนะคะ! ห้าแสน” ทำเสียงดังเมื่อรู้ยอดเงินกู้ คำนวณดอกเบี้ยร้อยละยี่สิบ ยอดก็พุ่งจนเธอหน้ามืด
“พ่อกู้มาพยุงบริษัท คิดว่าจะดีขึ้นแต่ก็ไม่” ตรีวิทนั่งกุมขมับอยู่บนโซฟาอีกฝั่ง ข้างกายเป็นเบญจาที่มีสีหน้าเคร่งเครียดไม่ต่างกัน
“ควรปล่อยให้เจ๊ง ไม่ไหวพ่อก็ควรพอ ไม่ใช่เอาเงินไปถม มันเท่ากับตำน้ำพริกละลายแม่น้ำนะคะ”
"พ่อรู้ แต่.." รีบหลบตาลูกสาวและภรรยา เพราะทั้งคู่เหมือนจะไม่เชื่อว่าเอามาหมุนในบริษัทเพียงอย่างเดียว
“อย่าโกหกเลยค่ะ เบญรู้ว่าพี่เอาไปทำอย่างอื่นด้วย”
“จะพูดต่
