บทที่ 12
พ่อไมโครเวฟ
พักเที่ยง..
“ยังไม่ตอบพวกเราเลยว่าข้อมือไปโดนอะไรมา” ปริมถามย้ำรอบที่สามขณะกินข้าวอยู่ในโรงอาหาร
“คือเรา..” ดวงตาไหววูบมองรอยแดงบนข้อมือ ระรินดึงแขนเสื้อคลุมลงปิด ตำหนิตัวเองที่เผลอจนเพื่อนเห็นเลยถามกันยกใหญ่
"เหมือนรอยเชือกรัด" จินนี่ตั้งข้อสังเกต
“เมื่อคืนลองใส่กำไลอันใหม่แล้วเผลอหลับ มันคงแน่นไป ตื่นมาเลยเป็นรอย” แก้ตัวน้ำขุ่น ๆ
“ทีหลังก็อย่าใส่อีกล่ะ” ปริมยกแก้วน้ำอัดลมดูดแล้วไถโทรศัพท์เล่นไม่สนใจอีก ซึ่งเป็นปกติเพราะคนที่ปริมใส่ใจมีแค่จินนี่เท่านั้น
“เมื่อเช้าธันไปรับเราที่บ้าน ดีใจจนลืมเล่าให้พวกเธอฟัง”
“มิน่าล่ะ..ยิ้มหน้าบานตั้งแต่อยู่ในห้องสอบ” ปริมเงยหน้ามาแซว
“ก็มีความสุขไง ธันใส่ใจเรามากเลยนะ แค่บอกว่าไม่สบายขับรถไม่ไหว ก็อาสาไปรับที่บ้าน เมื่อเช้าก็ซื้อนมกับแซนด์วิชมาให้เราด้วย”
“ว้าว..พ่อหนุ่มไมโครเวฟของคุณหนูจินนี่” ปริมหัวเราะเมื่อคนขี้อวดยั
