“เดี๋ยวก็มีจริงซะเลยพูดอยู่ได้”
เสียงเล็กพึมพำอย่างประชดประชันกับตัวเองด้วยความหงุดหงิด พูดจนปากจะฉีกก็ไม่เชื่อว่าฉันกับพี่เลโอไม่ได้เป็นอะไรอย่างที่เขาเข้าใจ
ช่างเถอะ...ฉันจะไม่อธิบายอะไรอีกแล้วเชิญเขาพูดไปได้เลย
ทุกอย่างคิดอยู่ในหัวในขณะที่มือดึงประตูห้องปิดลง เมื่อหมุนตัวหันกลับมาเพื่อเดินเข้าไปยังภายในห้องก็ต้องหยุดชะงัก เท้าเล็กก้าวถอยหลังหนึ่งก้าวออกห่างจากร่างสูงที่ยืนดักหน้าอยู่
เขาไม่ได้เดินไปไหนนั่นหมายความว่าอาจจะได้ยินที่ฉันพูด สายตาเรียบเฉยไม่สามารถคาดเดาอารมณ์ได้จ้องมา ฉันจึงเลือกที่จะเบี่ยงตัวหลบเพื่อเดินผ่านกัสไปพยายามหลีกเลี่ยงการโต้เถียง ตอนนี้หมอของอาร์เดียโน่ได้เข้าไปในห้องที่แม่นอนอยู่แล้ว คงตกใจแน่ ๆ ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร ฉันต้องรีบเข้าไปอธิบายก่อน
หมับ!
“เมื่อกี้พูดอะไร” แขนเรียวถูกคว้าจับเอาไว้ ดึงตัวฉันให้กลับมายืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้วดันหลังชิดกับประตูห้อง
