“คุณแม่กำลังพักผ่อนอยู่ครับ ส่วนนี่เป็นยาสำหรับทาน...”
ฉันตั้งใจฟังรายละเอียดของตัวยาที่หมอกำลังอธิบาย ตอนนี้แม่กำลังพักผ่อนหลับไปด้วยฤทธิ์ของตัวยา หวังว่าพรุ่งนี้เช้าตื่นมาทุกอย่างจะดีขึ้น แต่ใช่ว่าฉันจะสบายใจได้ถึงแม้จะปลดล็อกความเป็นห่วงเรื่องแม่ไป เพราะยังมีอีกคนที่ต้องรับมือ
“บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป” เสียงทุ้มพึมพำดังลอยมาจากโซฟา ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าเป็นใคร
“เรื่องยามีเท่านี้ครับ...ผมขอตัวก่อนนะครับ” หมอกับคนของอาร์เดียโน่รีบกล่าวลาทันที ประโยคท้ายเขาไม่ได้พูดกับฉันแต่เป็นเจ้านายของตัวเอง จากนั้นพวกเขาก็ออกจากห้องไป
ปึง! กริ้ก!
เสียงประตูห้องล็อกอัตโนมัติ หน้าที่ต่อไปต้องมาจัดการคนเรื่องมากที่เอาแต่นั่งมองถ้วยบะหมี่ตรงหน้าสินะ
“ฉันไม่มั่นใจว่าทำไปแล้วคุณจะกินได้มั้ย แต่คิดว่ากินไม่ได้แน่ ๆ เซียยังคายทิ้งเลย บะหมี่นั่นแหละดีแล้ว” ร่างบางเดินมาหยุดยืนข้างโซฟา วางถุงยาในมือลงบนโต๊ะเ
