“ไอ้เวรนั่นมือมัน...”
เสียงทุ้มต่ำฉายชัดความไม่พอใจอย่างมากกับภาพตรงหน้า กัดกรามแน่นพยายามข่มใจเอาไว้ให้เย็นที่สุดเท่าที่จะทำได้ แม้ว่าความจริงอยากจะทำทุกอย่างที่ต้องกันข้ามกับตอนนี้ อย่างเช่นเดินเข้าไปตรงที่ยูรานั่งอยู่แล้วเอาไอ้พวกแมลงนั่นโยนออกไปให้ห่าง
“มึงไปบอกให้มันเอามือออก” ลูคัสหันไปสั่งคนของตัวเองและคนรับคำสั่งนั่นก็รีบไปจัดการตามที่ว่าทันที
“ไหนมึงบอกว่าสั่งเด็กแล้วไง ไม่ให้ทำอะไรเกินเลย”
“มันก็ยังไม่ได้ทำอะไรเลย” ลูคัสตอบตามที่ตาเห็น เพราะเด็กของบาร์ทำเพียงยกแขนขึ้นพาดพนักพิงโซฟา โอบหลังของยูราเท่านั้น ยังไม่มีการแตะต้องตัวเกิดขึ้น
“....” กัสหันกลับมาจ้องหน้าลูคัส สีหน้าแววตาไม่เรียบเฉยอย่างที่ชอบแสดงออก ครั้งนี้สื่อออกชัดถึงอารมณ์ที่กำลังคุกรุ่นไม่พอใจอย่างมาก
“มึงหึง อ้าปากยอมรับออกมาว่าหึงเมีย หวงเมีย” ลูคัสพยายามจี้เอาคำตอบจากปากกัสให้ได้ ซึ่งสิ่งที่ได้กลับมาก็ไม่พ
