ภายในห้องแต่งตัว (สองชั่วโมงต่อมา)
ดวงตากลมจ้องมองเงาสะท้อนของตัวเองหน้ากระจก รอยแดงเป็นจุดตั้งแต่ต้นคอ ลงมาถึงเนินอก สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนยังไม่น่าโมโหเท่าคำพูดของคนบ้าเมื่อเช้านี้เลย ก็รู้อยู่หรอกนะว่าน่ะเขาหล่อและรวยมากแค่ไหน แต่มั่นใจเกินไปแล้วว่าฉันฉวยโอกาสตอนตัวเองเมา! ทำเรื่องแบบนี้ทั้งที่ตัวเองเป็นคนเริ่มทั้งนั้น!
นึกถึงแล้วก็โมโหแต่ทำอะไรไม่ได้!
“เฮ้อ...”
เสียงถอนหายใจเล็ดลอดจากริมฝีปากอย่างหมดหนทางจะจัดการ ไปมีเรื่องกับเขาคงโดนหักแขน หักขา โยนให้จระเข้กินแน่ ช่างเถอะ...ถือว่าเป็นประสบการณ์ที่ไม่ได้แย่สำหรับครั้งแรกของตัวเองก็แล้วกัน แม้ว่าตื่นเช้ามาจะเจอคนปากไม่ดีพูดอะไรแย่ ๆ ใส่ อย่างน้อยภายใต้จิตสำนึกสั่งการให้ใช้ถุงยาง
อัดคิวการ์ดใส่สมองตัวเองเอาไว้ล่ะมั้ง สั่งงานให้ทำการป้องกันตัวเองทุกวิถีทาง...นี่คนหรือหุ่นยนต์?
ตอนนี้ต้องหยุดคิดเรื่องเกี่ยวกับผู้ชายคนนั้นและสิ่งที่
