“เราเป็นห่วงยูรา มาดักรอตรงที่เดิมทุกวันหวังว่าต้องมีสักวันสิที่ยูราจะออกมาจากที่นั่น เราก็เฝ้าอยู่แบบนั้นตลอดสองวันเลยนะ จะมาช่วงเช้ารอบหนึ่ง เที่ยงรอบหนึ่งแล้วก็เย็น ๆ อีกรอบ แต่รถที่ขับออกมาไม่มีใครที่รูปลักษณ์ใกล้เคียงกับยูราเลยสักคนเดียว”
โซอี้เล่าเรื่องที่ตัวเองทำลงไปไม่หยุดปาก ภายในซูเปอร์มาร์เก็ตที่เงียบและผู้คนยังน้อยนิดเนื่องจากมันยังเช้าอยู่นั้น ทำให้บริเวณโซนขายสินค้าที่เราเดินกันอยู่นั้น มีแต่เสียงเจื้อยแจ้วของโซอี้ดังลั่นเพียงคนเดียว
“แล้วรู้ได้ไงว่ารถแต่ละคันที่ออกมาจะมีเราคันไหน” เกิดตามมั่วซั่วได้โดนลูกน้องไอ้คนไม่ปกตินั่นยิงทิ้งกันพอดี ทำอะไรไม่คิดถึงความปลอดภัยของตัวเองเลยนะโซอี้
“เห็นแว่นกันแดดที่เราใส่มั้ย นอกจากจะกันแดดได้แล้วมันยังมองผ่านความมืดได้ด้วย เช่นกระจกที่ติดฟิล์มทึบอย่างรถที่ยูรานั่งมา เรามองเห็นเลยว่าคนที่อยู่ภายในนั้นมีลักษณะยังไงบ้าง เราจำทุกอย่างของย
