“จำเสียงน่ารำคาญนี่ได้ละ เพื่อนซินเซีย” สิ่งที่ด่าไปนั้นไม่ได้เข้าหูของเขาเลย แล้วฉันควรจะดีใจดีมั้ยเนี่ยที่เขานึกออกว่าตัวเองเป็นใคร
“ใช่เป็นเพื่อนเซียค่ะ แล้วก็...เป็นภรรยาของคุณด้วย” คำต้องห้ามที่พูดออกไปนั้นทำให้นัยน์ตาคมกลับมาจ้องหน้า ต้องไม่กลัว ฉันมีคนหนุนหลังแล้วนะ...ถ้ามองว่าเขามันก็แค่ผู้ชายบ้าอำนาจเหมือนพ่อตัวเอง ก็ไม่มีอะไรต้องกลัว
“....” ผู้ชายตรงหน้าเงียบไป มีเพียงสายตาเรียบเฉยจ้องหน้าฉันแล้วหันมองไปทางอื่นราวกับกำลังรำคาญและไม่อยากเห็นหน้า
“ชื่อยูราค่ะ แต่ข้ามเรื่องการแนะนำตัวไปก่อนนะ ที่ข้องใจทำไมต้องโยนโทรศัพท์ด้วยไม่มีมารยาทเลย” พวกใช้ความรุนแรง ทำลายข้าวของฉันไม่ชอบเลย!
“ถามหามารยาททั้งที่ตัวเองก็บุกเข้ามาบ้านคนอื่น...ไหนมารยาทของเธอ? สงสัยทิ้งมารยาทเอาไว้ตอนออกจากบ้าน” แค่คำพูดก็ปักลงกลางหัวฉันแล้ว ไหนจะยังต้องมาเจอสายตาเย็นชาจากผู้ชายตรงหน้าอีก ฉันไม่ต้องกลัว ฉันมี
