หรันเยี่ยไม่รู้ว่าเดินมาไกลมากเพียงใด แต่นางก็เริ่มที่จะเหนื่อยมากแล้ว จนมาหยุดอยู่ที่หน้าตำหนักที่แกะสลักเป็นลวดลายมังกรอย่างงดงาม ไม้เนื้อสีทองโดยไม่ต้องทาสี ทำให้หรันเยี่ยเงยหน้าขึ้นมองอย่างชื่นชม
“คุณหนูจ้าว ท่านรอสักครู่ ข้าน้อยจะเข้าไปแจ้งฝ่าบาทเรื่องที่ท่านมาถึงแล้ว” ฟู่กงกงแจ้งหรันเยี่ย ก่อนที่จะเดินเข้าไปด้านใน
แต่ก็รอเพียงไม่นาน ฟู่กงกงที่เหมือนจะเพิ่งเดินเข้าไปกลับรีบร้อนเกือบจะกลายเป็นวิ่งออกมาหาหรันเยี่ย
“คุณหนูจ้าวเชิญขอรับ”
“เจ้าค่ะ” นางพยักหน้ารับพร้อมกับเดินตามฟู่กงกงเข้าไปด้านใน
“ประเดี๋ยวก่อน” เสียงของสตรีด้านหลังทำให้หรันเยี่ยที่กำลังก้าวเท้าไปด้านหน้าชะงักฝีเท้าทันที
นางหันกลับไปมองที่ต้นเสียงด้านหลัง ก็พบว่าเป็นแม่นางน้อยคนหนึ่ง ใบหน้างดงามจนเกือบจะเรียกได้ว่า งามล่มเมือง อย่างที่ในนิยายเคยบรรยายไว้ ชุดที่นางสวมใส่ไหนจะเครื่องประดับที่ประโคมชนเต็มตัว ทำให้หรันเย
