รักได้แค่คนเดียว...2
456 คำ
“คุยอะไรกันน่ะ” เสียงทักที่ดังขึ้นจากด้านหลังของทั้งสองคน ทำให้ทั้งสองคนสะดุ้งด้วยความตกใจ ด้วยเพราะคนที่เข้ามายืนอยู่ด้านหลังของทั้งสองคนคือพีรชัช ซึ่งไม่รู้ว่าได้ยินบทสนทนาของทั้งสองคนแค่ไหน
“ก็คุยสาระทุกข์สุขดิบนั่นแหล่ะ ว่าแต่แกเข้ามาเงียบๆ ไม่ให้สุ้มให้เสียงเลยนะ” มาวินรีบแก้สถานการณ์ เขาไม่รู้ว่าพีรชัชได้ยินแผนของพวกเขาหรือเปล่า แต่ยังไงเสียเขากับพราวรุ้งก็คงจะเลือกทำตามแผนแน่นอน
“ดูมีพิรุธทั้งคู่เลยนะ” พีรชัชเอ่ยเหมือนรู้ทั้นทั้งสองคน
“อย่ามาจับผิดแถวนี้เลยค่ะ ไปนั่งเลยค่ะพี่ชัช มาพราวพาไปนั่ง” พราวรุ้งลากร่างสูงเดินไปนั่งที่นั่งที่เตรียมไว้ให้เขา และแน่นอนว่ามันคือที่นั่งข้างเธอ ซึ่งฝ่ายชายก็ไม่ได้ปฏิเสธแต่อย่างใด ส่วนมาวินได้แต่ถอนหายใจอย่างโล่งอก หวังว่าทุกอย่างจะสำเร็จนะ เพราะเขาอยากเห็นคู่นี้ลงเอยกันเป็นที่สุด
“พราวสวยมั้ยคะ” พราวรุ้งถามชายหนุ่มเพื่อจะกลบเกลื่อนพิรุธที่เธอและมาวินคุยกันเมื่อสักครู่
“ก็เหมือนทุกวัน” พีรชัชตอบออกไปเสียงเย็น
“เฉยชาที่สุด คอยดูนะ ต่อไปพี่ชัชจะต้องเป็นฝ่ายตามพราวบ้าง” พราวรุ้งบอกอย่างน้อยใจ เขาไม้เคยชมเธอเลยสักครั้ง ในขณะที่หลายคนชื่นชมในความสวยของเธอ แต่กับชายผู้นี้ เธอไม่เคยได้ยินคำชมจากปากของเขา ยังโชคดีนะที่นอกโรงพยาบาลเขายอมให้เธอเรียกว่าพี่ชัช ไม่ใช่พยายามรักษาระยะห่างแล้วเรียกว่าอาจารย์เหมือนตอนที่อยู่ที่โรงพยาบาล
“ไม่ชินอีกเหรอ ผมบอกว่าให้ไปรักคนที่เขารักเราก็ไม่เชื่อ” พีรชัชเอ่ยก่อนที่จะยกแก้วที่มีน้ำสีอำพันที่เพิ่งได้รับจากเด็กเสิร์ฟขึ้นมาดื่ม
“ไม่ชินค่ะ แล้วไม่ต้องมาไล่นะคะ ไม่ไปไหน ถ้าอยากให้ไปพี่ชัชก็ต้องแต่งงานเป็นตัวเป็นตนค่ะ แล้วพราวจะหายไปแบบไม่ต้องไล่เลย” พราวรุ้งเอ่ยด้วยความรู้สึกน้อยใจ ไม่ว่ากี่ครั้งต่อกี่ครั้งคำตอบก็เป็นแบบนี้ มันยิ่งเป็นแรงผลักดันให้เธอทำตามแผนการที่มาวินเสนอ เหมือนว่าเธอแค่อยากเอาชนะเขาเท่านั้น ต่อให้ต้องใช้วิธินี้สกปรกแค่ไหนเธอก็ยอม เพราะว่าทั้งหัวใจของเธอมันมีแค่เขาคนเดียวเท่านั้น มันคงจะดีมาก ถ้าคืนนี้เธอจะอยู่ในสายตาของเขาบ้าง
- ผู้เขียน
