“ตั้งแต่ที่โทรมาวันนั้นคือมึงอยู่กับคะนิ้งใช่ไหม” น่านยิงคำถามทันที ทำหน้าที่ขับรถ สายตาก็คอยเหลือบมองกระจกมองหลังเป็นระยะ อยากเห็นสีหน้าของเพื่อนจอมปากแข็ง ถูกจับได้ยังจะมาวางมาดทำเป็นขรึม ชักสีหน้ากลบเกลื่อน
“อะ...อืม” เสียงตอบรับในลำคอ อ้อมแอ้มอย่างคนจนตรอก
“วันนั้นรถพี่ธารามาเสียที่คอนโดหนูพอดี” คะนิ้งที่นั่งคู่ธาราอยู่เบาะหลังขยายความ
“บังเอิญจังเลยนะ” น่านยกยิ้มมุมปากข้างหนึ่ง ต้นน้ำที่นั่งคู่คนขับฟังอยู่เงียบๆ
“ใช่ค่ะ บังเอิญมากเลย” คะนิ้งยิ้มทะเล้นให้คนตัวโตข้างๆ
“พูดมาก” ธาราถลึงตาดุ
“มึงไม่ต้องทำมาดุคะนิ้งกลบเกลือนเลย”
“จริง เพื่อนพี่น่านอ่ะชอบดุหนูกลบเกลื่อน” คะนิ้งไม่หวาดหวั่นสายตาดุๆ ที่จ้องมองมา อาจจะเป็นเพราะเริ่มชินแล้วก็ได้ ก็สามวันมานี้เธอถูกเขาดุนับครั้งไม่ถ้วน แต่ถ้าเป็นจูบเธอจำได้แม่นว่าเขาจูบเธอไปกี่ครั้ง และมีหนึ่งครั้งที่สร้างความวาบหวามให้เธอ อย่างที่ไม่เค
