สกลนคร
“ไอ้น่าน นี่มึงนอนหรือซ้อมตาย” ต้นน้ำติดต่อน่านไม่ได้ ช่วงพักเที่ยงจึงกลับมาดูที่บ้านพัก
“ก็กูเหนื่อย กูกลับจากฟิลิปปินส์ รีบเคลียร์งาน รีบขับรถมานี่ กูแทบไม่ได้นอน แล้วมึงจะปลุกกูทำไมเนี่ย” น่านลุกขึ้นมานั่งโวยวาย ทั้งที่ตาลืมแทบไม่ขึ้น
“ก็กูติดต่อมึงไม่ได้ กูก็นึกว่าเป็นอะไรไปอีกคน”
“แบตหมด เอาไปชาร์จให้กูด้วย แล้วไอ้ธารามันเป็นอะไร” น่านงัวเงีย เอี้ยวไปหยิบโทรศัพท์ที่โต๊ะข้างหัวเตียง หน้าจอดับสนิท เพราะแบตเตอรี่หมด จึงโยนไปให้ต้นน้ำนำไปชาร์จ
“ยังไม่ติดต่อมาเลย ” เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ต้นน้ำดังขึ้น และเป็นคนที่กำลังพูดถึง
“แม่งตายยากชะมัด ...ยังมีชีวิตอยู่ กูนึกว่าตกเขาตายไปแล้ว”
(เชี้ย แช่งกู)
“แล้วนี่ตกลงมึงอยู่ไหน”
(แถวนี้แหละ)
“แถวนี้ของมึง แล้วกูจะรู้ไหมว่ามันแถวไหน”
(บอกไอ้น่านด้วยว่าเย็นวันศุกร์กูไป)
“มึงเป็นคนชวนกูมาเที่ยว แต่มึงเสือกหายหัว ไอ้เพื่อนเวร” ค
