“อึก...อึก...คนใจร้าย ไม่คิดจะร่ำลากันบ้างหรือไง จะกลับก็ไม่บอกหนูสักคำ ทำไมพี่ต้องใจร้ายกับหนูแบบนี้ ฮืออออออ” คะนิ้งวิ่งหน้าตาตื่นออกมายืนที่เฉลียงหน้าบ้าน เมื่อไม่เห็นรถของธาราจอดอยู่ก็คร่ำครวญอย่างหนัก ร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร
“ตื่นมาก็เป็นบ้าอะไร” ธาราได้ยินเสียงร้องไห้โวยวาย ขณะกำลังสระผม ตอนแรกนึกว่าหูแว่ว แต่เสียงนั้นก็ดังขึ้นเรื่อยๆ จนต้องรีบล้างฟองแชมพูออกจากหัว แล้วออกมาดูทั้งที่มีเพียงผ้าขนหนูพันรอบเอวสอบ หยอดน้ำยังคงเกาะพราวกายแกร่ง เปิดแผงอกเปล่าเปลือย เส้นผมเปียกหมาดถูกเช็ดอย่างลวกๆ ก่อนจะเสยไปด้านหลัง
“อ้าว” คะนิ้งหันมามองด้วยความแปลกใจที่เห็นคนที่ตัวเองกำลังตัดพ้ออยู่ตรงหน้า แก้มเนียนเปียกปอนไปด้วยหยาดน้ำตา
“อ้าวอะไร” ธาราขมวดคิ้วมุ่น ยกมือเท้าเอวถามเด็กสาวที่ใช้หลังมือปาดเช็ดคราบน้ำตาออกจากพวงแก้ม
“พี่ยังไม่กลับเหรอ”
“ถ้ากลับจะยื่นหัวโด่อยู่ตรงนี้หรือไง”
“แล้วรถพี่หา
