หลังออกจากบ้านพักของต้นน้ำ คะนิ้งก็นั่งเงียบมาตลอดทาง ความจริงแล้วความสดใสของเธอก็หายไปตั้งแต่ช่วงเช้าของวันนี้
“พี่” คะนิ้งมองธาราด้วยสายตาเว้าวอน หากเธอก้าวขาผ่านประตูคอนโดมิเนียม คนตัวโตก็ต้องจากเธอไป ไม่รู้อีกกี่วัน กี่เดือน ที่เธอจะได้พบเขาอีก
“เข้าไปได้แล้ว พักผ่อน พรุ่งนี้ต้องไปเรียน” ธาราจับไหล่มนของคนตัวเล็กให้หันไป พร้อมออกแรงดันเบาๆ ให้เธอเข้าไปในคอนโดมิเนียม
“พี่” คะนิ้งหันกลับมามองคนตัวสูง ดวงตารื่นน้ำตา
“มากอด” ธารายื่นมือไปหาคนตัวเล็ก เธอจะรู้บ้างไหมว่ากำลังทำให้เขายุ่งยากใจ
“พี่ต้องมาหาหนูอีกนะ บังเอิญก็ได้ บังเอิญบ่อยๆ เลยก็ได้” คะนิ้งไม่รีรอที่จะโผเข้าสวมกอดเอวสอบ
“เด็กโง่” ธาราย่อขาลงโอบช้อนใต้สะโพกกลมกลึงของคะนิ้งขึ้นอุ้ม สองขาเรียวเล็กตวัดเกี่ยวเอวสอบ พร้อมกับแขนเรียวที่โอบลำคอแกร่งไว้แน่น ซบหน้ากับบ่ากว้าง ร่างสูงนำพาเข้าไปยังภายในคอนโดมิเนียม จนไปถึงห้องพักขอ
