ต้นน้ำกลับมาถึงบ้านพักในเวลาห้าทุ่ม แสงไฟหน้ารถสาดส่องไปที่ตัวบ้าน สายตาก็พลันเห็นเงาคนกำลังเดินอยู่ภายในบ้าน เขาเอื้อมมือไปหยิบปืนที่อยู่ใต้เบาะขึ้นมา เข้าไกปืน เตรียมพร้อมตามสัญชาตญาณตำรวจ
ร่างสูงก้าวย่องไปตามขั้นบันไดด้วยความระแวดระวัง และเงียบกริบ กระชับกระบอกปืนในมือ เตรียมพร้อมหากเกิดการเผชิญหน้า
ประตูบ้านไม่ได้ล็อก ซึ่งต้นน้ำมั่นใจว่าเมื่อสามวันที่แล้ว ก่อนออกไปทำงานได้ลงกลอนแน่นหนา เขาเปิดประตูด้วยความรวดเร็ว และเล็งปืนไปข้างหน้า ท่ามกลางความมืดมิดก็พบกับผู้บุกรุก
“ยกมือขึ้น ไม่งั้นกูยิง” สิ้นเสียง ดวงไฟที่มืดดับก็สว่างโร่
“เฮ้ย! ไอ้ต้นน้ำ นี่มึงจะยิงกูเลยเหรอวะ” น่านยกมือขึ้นในท่ายอมแพ้ ปลายกระบอกปืนจ่ออยู่ตรงหน้า
“ไอ้น่าน กูก็นึกว่าโจรเข้าบ้าน” เมื่อเห็นว่าเป็นใคร ต้นน้ำก็ลดปืนลงทันที
“โจรที่ไหนจะหล่อขนาดนี้ แล้วก็คงมีแต่โจรหน้าโง่เท่านั้นแหละที่จะมาปล้นบ้านท่านสารวัตรใหญ่
