เช้าวันต่อมา คะนิ้งกับน้ำค้างมาส่งพ่อแม่ที่สนามบินตั้งแต่เช้าตรู่ โดยนัทเป็นคนขับรถมาให้
“ตกลงจะไปงานแต่งลูกอาเดลกับอาเอวาแทนพ่อกับแม่ใช่ไหม พ่อกับแม่จะได้ไม่ต้องกังวล” จาตุรงค์ย้ำถามลูกสาวคนเล็กอีกครั้ง
“ไปค่ะ”
“น้ำค้างก็ไปกับน้องด้วยรู้ไหม เดี๋ยวจะไปทำม้าดีดกะโหลกให้ขายขี้หน้าในงาน”
“แม่อ่ะ หนูออกจะเรียบร้อย”
“เรียบร้อยเหมือนผ้ายับที่พับไว้น่ะสิ”
“จะไปจะกลับมหาสารคามก็บอกพ่อด้วยล่ะ ไม่มีพี่...ใกล้ได้เวลาเดินทางแล้ว ไปกันเถอะคุณ” จาตุรงค์เกือบลืมตัวเอ่ยชื่อลูกชายที่ตนลั่นวาจาตัดขาดความเป็นพ่อลูกไปแล้ว
“รับทราบค่ะ รักพ่อนะคะ” คะนิ้งสวมกอดคนเป็นพ่อ
“พ่อก็รักคะนิ้ง” จาตุรงค์ลังเลที่จะก้มลงไปหอมศีรษะลูกสาว แต่ในที่สุดก็ทำอย่างใจคิด
“หนูก็รักแม่ด้วยนะ” คลายอ้อมกอดจากพ่อ คะนิ้งก็เข้าไปสวมกอดคนเป็นแม่
“ย่ะ”
“แม่บอกรักหนูหน่อยสิ”
“อืม รัก” พิมลนาฏบอกอย่างขอไปทีด้วยกระดากอายที่จะพู
