ความอึดอัดใจทำให้น่านชวนธาราออกมาข้างนอก ขณะที่ต้นน้ำกับคะนิ้งยังคุยกันอยู่ในห้องนอน
“ที่ชวนกูออกมาข้างนอก เพื่อจะสูบบุหรี่เนี่ยนะ” ธารายืนพิงรถซูเปอร์คาร์ของตน น่านเดินออกมาจากร้อนสะดวกซื้อ แกะบุหรี่ออกจากซองมาจุดสูบ
“ขืนกูสูบที่ห้องคะนิ้ง ไอ้ต้นน้ำได้บ่นกูหูชาพอดี” น่านยืนพิงรถข้างธารา ควันบุหรี่ลอยฟุ้งเบาๆ จากมวนที่เผาไหม้ผสมกับที่พ่นออกจากปาก
“เครียดเหรอวะ เท่าที่กูจำได้ มึงไม่ได้สูบมานานแล้วนะ” ธาราจำได้ว่าน่านสูบบุหรี่มาตั้งแต่ตอนเรียนมหาวิทยาลัย แต่พอเรียนจบ และได้มาเจอต้นน้ำ ก็ไม่เคยเห็นเพื่อนสูบบุหรี่อีกเลย
“กูว่ากูผิดปกติวะ” น่านพ่นลมหายใจ ปล่อยควันขาวคลุ้งรอบตัว ใบหน้าแหงนมองท้องฟ้าในวันฟ้าใส
“ยังไง”
“ไม่รู้ดิวะ”
“เอ้าไอ้นี่”
“คือมึงเข้าใจความรู้สึกที่มันไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ไหมวะ”
“ก็เข้าใจ เพราะตอนนี้กูก็อธิบายความรู้สึกกูไม่ได้เหมือนกัน”
“คะนิ้งเหรอวะ อย
