“มึงกับไอ้ต้นน้ำมีปัญหาอะไรกันวะ” ธาราเห็นน่านอยู่ในอาการกลัดกลุ้มก็ยิ่งนึกห่วง เขาวางมือบนไหล่ของเพื่อน แล้วนั่งลงข้างๆ
“ความรู้สึกที่กูบอกมึง มันเกิดขึ้นอีกแล้วว่ะ” ตั้งแต่คบกันมา ธาราไม่เคยเห็นน่านอยู่ในภาวะเคร่งเครียด และเป็นกังวลมากขนาดนี้มาก่อน
“ถ้ามึงไม่บอกว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับความรู้สึกมึง กูก็ไม่รู้จะออกความเห็น หรือช่วยมึงยังไง หาที่เงียบๆ คุยกันไหม กูว่ามึงต้องเปิดใจ อย่ามัวแต่สับสน” ธาราคิดว่าน่านไม่ควรปล่อยให้ความสับสนเกาะกินใจอยู่แบบนี้ เพราะย่อมไม่เป็นผลดีต่อตัวเอง หรือแม้แต่คนอีกคน
ธาราไม่ได้พาน่านไปไหนไกลเลย เขาให้เจ้าหน้าที่นิติบุคคลของคอนโดมิเนียมเปิดห้องที่เขาเคยพัก ซึ่งก็อยู่ตรงข้ามห้องของคะนิ้ง
“ว่ามา กูพร้อมฟัง มันเกิดอะไรขึ้นกับมึง” ธาราพร้อมรับฟังปัญหาของเพื่อน
“...กูว่าที่กูไม่มีอารมณ์กับผู้หญิง เพราะกูมีอารมณ์กับผู้ชายว่ะ” น่านสูดลมหายใจเข้าปอด รวบรวมความกล
