“สวัสดีครับ” ธารากับน่านยกมือไหว้ทักทาย พล.ต.ท. จาตุรงค์กับพิมลนาฏ พ่อแม่ของต้นน้ำกับคะนิ้ง เมื่อทั้งคู่มาถึงคอนโดมิเนียม
“แล้วนี่มาเที่ยวแถวนี้หรือมาหาต้นน้ำกัน” จาตุรงค์ถามเพื่อนสนิททั้งสองของลูกชาย
“มาเที่ยวครับ ก็เลยแวะมาหาต้นน้ำ” ธาราเป็นคนตอบ ด้วยสนิทสนม และรู้จักครอบครัวต้นน้ำมากกว่าน่าน
“อย่าบอกนะว่าจะชวนคะนิ้งไปตั้งแคมป์ช่วยเหลือเด็ก ช่วยเหลือชาวบ้านอะไรกันอีก เป็นอย่างที่พ่อพูดไหม ต้นน้ำ” จาตุรงค์มองรูปที่ติดบนผนังเหนือทีวี รูปของคะนิ้ง ต้นน้ำ ธารา และน่าน เขาเคยตำหนิลูกชายไปในเรื่องนี้ คะนิ้งเป็นผู้หญิงไม่ควรไปพักค้างแรมอะไรแบบนี้ แม้จะมีพี่ชายไปด้วยก็ไม่เหมาะสม
“เปล่าครับ ผมจะมารับคะนิ้งไปอยู่ด้วยที่บ้านพัก แล้วธารากับน่านก็มาหาผมพอดี ก็เลยมาหาคะนิ้งด้วยกันครับ”
“นี่พ่อว่าพี่ต้นน้ำเหรอคะ” คะนิ้งไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน
“ก็พ่อไม่อยากให้คะนิ้งไปพักค้างอ้างแรมอะไรแบบนี้ พี
