“เฮีย” หลังจากหันมองสำรวจรอบภายในรถหรูด้วยความตื่นเต้นจนพอใจ คะนิ้งจึงหันมาให้ความสำคัญกับเสี้ยวหน้าหล่อเหลา
“อะไร” เป็นความเคยชินไปแล้วสำหรับธาราที่จะขานรับยามคะนิ้งเรียก
“คิดถึง”
“อืม” คะนิ้งย่นจมูกใส่กับเสียงตอบรับของธารา เขายังคงวางมาดขรึม ตีหน้านิ่งเหมือนเดิม แต่ก็ไม่ได้ทำให้เธอน้อยใจแต่อย่างใด จริงๆ แล้ว ความน้อยใจก็มลายหายไปตั้งแต่เห็นหน้าหล่อๆ นี้แล้ว
“เฮีย” คราวนี้คนตัวเล็กขยับเข้าไปกอดรัดแขนกำยำ อิงศีรษะกับต้นแขนนั้น
“อะไร”
“คิดถึงหนูไหม”
“...” ไม่มีคำตอบให้คนถามได้ชื่นใจ
“ระยะทางจากเชียงรายมาที่นี่ก็ประมาณแปดร้อยโล ใช้เวลาขับรถสิบกว่าชั่วโมง ก็เหมือนความคิดถึง ไกลมากก็คิดถึงมาก เฮียคิดถึงหนูแหละ เฮีย” ในเมื่อเขาไม่ตอบ เธอทึกทักเอาเองก็ได้ คนเราถ้าไม่มีความคิดถึง คงไม่ขับรถมาหา การขับรถจากเชียงรายมามหาสารคาม ความรู้สึกของเขาก็คงเหมือนขับรถออกไปหน้าปากซอย
“อะไรอีก”
“ทำไ
