การเดินทางในครั้งนี้ ฮองเฮาได้รับอนุญาตให้นำนางกำนัลติดตามรับใช้มาได้เพียงหนึ่งคนนางจึงเลือกเหมยเอี้ยนให้ตามมาด้วย แต่กลับกลายเป็นว่านางกำนัลเหมยเอี้ยนเป็นฝ่ายได้รับการดูแลจากฮองเฮาเพราะเหมยเอี้ยนเป็นชาวฮั่นนางไม่คุ้นเคยกับการขี่ม้าแม้จะได้นั่งหลังม้าร่วมมากับทหารงค์รักษ์คนหนึ่งแต่พอลงจากหลังม้า พลันเท้าแตะพื้นดินเท่านั้นนางกำนัลสาวรุ่นก็เซล้มลงไม่เป็นท่าแล้วยังอาเจียนออกมาจนหมดไส้หมดพุง
“เจ้าเป็นยังไงบ้างเหมยเอี้ยน” หนิงซูเยว่ถามด้วยท่าทีเป็นห่วงอย่างจริงใจจนนางกำนัลคนสนิทรู้สึกซาบซึ้งน้ำตารื้นออกมาแต่รีบปาดทิ้งเพราะกลัวถูกตำหนิ
“ไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะฮูหยิน บ่าวควรจะดูแลฮูหยินแต่ทำตัวเป็นภาระสมควรให้ฮูหยินลงโทษ”
“เราเข้าใจเจ้าไม่เคยขี่ม้าแล้วต้องเดินทางไกลมาถึงที่นี่ได้ก็นับว่าบุญแล้ว”
ภาพชาวเมืองเหอเป่ยเดินขวักไขว่กันไปมาสวนกับขบวนม้าของหยางจื่อ กระนั้นเขาดูโดดเด่นสูงส่งแม้จะอำพรางไว้ด้
